( कविता) आज महिनौँ पछि , अध्याँरोमा सगरलाई नियाल्दै थिएँ म। कठ्याङ्रिदो हिउँदे तुषारो मा पनि , एउटा अनौठो शितलता को आभाष गर्दै पाएँ , आफुलाई , मैले। अतितका सम्झनाहरुमा , डुब्न थाल्दै थिएँ। आश्चर्य ! उही चिसा रात , तर , चिन्ता भन्दा उत्साहले भरिएको मन , थकान भन्दा उत्सुकताले भरिएको मस्तिस्क , र परिपक्वताका पाठ सुन्नु अघिको अबोध , र अस्थिर , यही , त्यो मन। वास्तविकताको सामिप्य भुल्दै , एउटा अर्थहीन यात्रामा अर्थ भेटाउँदै , बेफिक्री मुस्कानले सजिएका ती कोमल नयनमा , एकै क्षण टोलाई बसे म। यो यथार्थलाई , भूत र भविष्यको , समय सान्दर्भिक साङ्गला बाट मुक्त , किन्तु , परन्तु का शृंखला बाट मुक्त , एउटा बेग्लै भेषमा , एकान्तमा , क्षणिक सन्तुष्टिको अनुभूति दिने , एउटा खाममा , यादका रंगले चिठी भर्दै थिएँ म। तर , एकैछिन मात्र सपनामा बिछट्टिएका , समय र वर्तमानले , फेरि संगम भेटाउन थाले , नचाहँदा नचाहँदै पनि , हिजोका ती पलहरु बाट , बिदा मागेँ। तर जान...